ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ - Ε΄ ΤΑΞΗ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: « Γνωρίζω τη γειτονιά μου »
Δάσκαλοι: Μιμούλης Θανάσης & Γουσούλη Ελένη

      Αγαπητέ Κύριε Δήμαρχε. Εμείς είμαστε από το 6ο Δημοτικό σχολείο. Αισθανόμαστε κάπως περίεργα, αυτή τη στιγμή γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να μιλάμε σε δημάρχους, ούτε και σε επισήμους. Όπως εσείς δεν ξέρετε από παιδιά, έτσι κι εμείς δεν έχουμε ιδέα από δημάρχους. Γι αυτό δεν ξέρουμε, αυτά που θέλουμε να πούμε, πώς να τα πούμε.
      Η γειτονιά μας είναι οι Αγιοι Σαράντα. Έχετε έρθει να δείτε, που παίζουμε και πως παίζουμε; Παίζουμε σε κάτι στενά, και συνέχεια βγαίνουν κάποιες κυρίες, γιατί, μια η μπάλα πάει στα ρούχα που είναι απλωμένα, μια σπάζει τα λουλούδια, αυτά ξέρετε, τις γλάστρες που βάζουν στις βεράντες, και μια γιατί φωνάζουμε πολύ. Κάθε δυο, τρία λεπτά, σταματάμε το παιχνίδι για να περάσουν τα αυτοκίνητα, μέχρι και την αστυνομία απειλούν να μας φέρουν. Το πρώτο πράγμα που ζητάμε από εσάς είναι ένας χώρος να μπορούμε να κάνουμε φασαρία, χωρίς να μας μαλώνουν και να παίζουμε. Βαρεθήκαμε, συνέχεια ησυχία, αμάν πια, πότε θα κάνουμε και λίγο φασαρία;
     Ο δρόμος που περνάει έξω από το σχολείο είναι η Σαλαμίνας. Ξέρετε, φτιάχνεται αυτό τον καιρό. Αλλά αυτό είναι πολύ λίγο, για να ομορφύνει η γειτονιά μας. Απ΄ τα πεζοδρόμια δεν μπορούμε να περάσουμε γιατί, ξέρετε Κύριε Δήμαρχε, η γειτονιά μας είναι κεντρική, και ειδικά όταν η αγορά είναι ανοιχτή, τότε να δείτε τι γίνεται, Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο, έστω και αυτά τα μικρά, για να περάσει άνθρωπος. Ο Βασίλης την άλλη φορά πηδούσε πάνω από τα καπό των αυτοκινήτων για να περάσει. Δεν συζητάμε βέβαια να περάσουν άνθρωποι με καροτσάκια, με αναπηρίες, με ειδικές ανάγκες, ακόμα και γιαγιάδες και παππούδες φοβούνται να κυκλοφορήσουν, και το φόβο αυτό μας τον μεταδίδουν και εμάς. « Θα σας πατήσουν τα αυτοκίνητα » μας λένε συνέχεια.
    Η μεγαλύτερη αδυναμία μας είναι το ποδήλατο. Τρέχουμε, παίζουμε μ΄ αυτά, και δεν τα χορταίνουμε. Έλα όμως που ούτε τα ποδήλατα μπορούμε να χαρούμε. Δεν μας υπολογίζουν τα αυτοκίνητα. Ποδηλατοδρόμους δεν έχουμε. Η μαμά πολλές φορές το κλειδώνει γιατί φοβάται ότι θα σκοτωθούμε. Δεν πρέπει κάτι να γίνει μ΄ αυτό το θέμα;

    Όλοι οι μεγάλοι μας κατηγορούν , ότι βλέπουμε πολλή τηλεόραση. Δεν πρέπει, λέει, να βλέπουμε τηλεόραση, πρέπει ν΄ αθλούμαστε. Και τα βιβλία αυτό το πράγμα λένε. Αλλά πού να αθληθούμε Κύριε Δήμαρχε; Στη γειτονιά μας δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Ορισμένοι από εμάς, για να ασχοληθούμε μ΄ ένα άθλημα πληρώνουμε, και αναγκαζόμαστε να μετακινούμαστε σε μεγάλες αποστάσεις.
    Μέσα από το Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, γνωρίσαμε τη γειτονιά μας, προσέξαμε λεπτομέρειες που δεν τις είχαμε προσέξει, μετρήσαμε πεζοδρόμια, αυτοκίνητα, πολυκατοικίες με πάρκινγκ, είδαμε τις βεράντες, προσέξαμε τις ταράτσες που ήταν γεμάτες κεραίες και παλιοσίδερα, είδαμε στολισμένες βεράντες, αλλά κυρίως, είδαμε βεράντες στενάχωρες, που ήταν φραγμένες για να μην πέφτουν τα μικρά παιδιά.
    Ονειρευόμαστε, Κύριε Δήμαρχε, μια πόλη διαφορετική, μια γειτονιά με πολύ πράσινο, με λουλούδια και τα παιδιά να είναι χωμένα μέσα σ΄ αυτά. Θέλουμε λιγότερα αυτοκίνητα, περισσότερα ποδήλατα και χώρους για να παίζουμε. Μια πόλη τέτοια, που τη ζωγραφίζουμε στις ζωγραφιές μας, που να είναι φτιαγμένη και για παιδιά.

      Σας ευχαριστούμε που μας ακούσατε και θα είμαστε ευχαριστημένοι, εμείς τα παιδιά, αν κάνετε έστω και μερικά απ΄αυτά.